Κοιτούσα έξω από το
παράθυρο. Η θάλασσα απλωνόταν στο βορρά, ίσα μ’ εκεί που η επιφάνεια της
συναντούσε τον πρώτο ουρανό. Πλάι μου, ο καρδιοτοκογράφος μετρούσε - σταθερά
εκατόν σαράντα το λεπτό – τους παλμούς του δευτερότοκου γιου μου που περίμενε
από ώρα σε ώρα να αφήσει μια για πάντα τα σπλάχνα της Μάνας. Και τότε ξάφνου,
καταμεσής πάνω απ’ το πέλαγος, ένας γλάρος φάνηκε. Πρώτη φορά είχα την τύχη -
κι ας μην είχα μετρονόμο - να λογαριάσω το πέταγμα του θαλασσινού πτηνού. Κι
ήταν τα φτερουγίσματα εκατόν σαράντα το λεπτό ακριβώς, ούτε πάνω ούτε κάτω.
Σ’ αυτό τον ρυθμό ζει
το παιδί στον παράδεισο των σπλάχνων κι ο γλάρος στον παράδεισο της θάλασσας. Μέσα ή δίπλα στο νερό. Υγρή είναι άλλωστε κατά πλειοψηφία όλη η Δημιουργία.
Κι η ζωή του ανθρώπου είναι υγρή. Τα πιο μεγάλα συναισθήματα, τα πιο βαθιά
αισθήματα, το απόσταγμα της καρδιάς αποκαλύπτονται και ζουν στο δάκρυ.
Στους εκατόν σαράντα το λεπτό λοιπόν ορθοβαδίζει και παραδεισεύει καθώς φαίνεται υγρή η Ζωή...