Δεν έχει μέτρο η χαρά. Ποτέ δεν είχε! Αυτό σκέφτηκα όταν έψαλλα σήμερα ένα μέρος από τα λόγια του
άγνωστου ποιητή του δωδέκατου αιώνα. Λόγια που χάθηκαν στο διάβα του χρόνου,
μέχρι που κάποιο μάτι τα είδε και τα έφερε ξανά στο φως. Σε ελεύθερη μετάφραση
πάνε κάπως έτσι:
«…Ανακαινιστή
του σύμπαντος κόσμου, Σε υμνεί μαζί με τους αγγέλους ολάκερη η κτίση. Σκιρτά,
χορεύει, και αγάλλεται έντρομη, προσκαλώντας
μαζί μ’ εμένα όλα τα δημιουργήματα του κόσμου, να δοξολογήσουμε ακατάπαυστα με
λόγια όμορφα και πόθο τα σεπτά γενέθλια Του Λυτρωτή μου…»*
Εκείνο το τελευταίο «μου» είναι που κάνει τη χαρά προσωπική μου υπόθεση. Κι απάνω που έσβησα το πρώτο Του κεράκι, γιορτάζω ξανά τη Γέννα του δικού μου Μωρού, που έρχεται για να ξαναφτιάξουμε τον κόσμο, να διορθώσουμε τα λάθη,
να ξαναβάψουμε ότι ξεθώριασε, να χαρούμε απ’ την αρχή!
Το δικό μου Μωρό που μπορώ
να Tο αγκαλιάσω, να Tο σπαργανώσω μαζί με την υπέροχη Μητέρα Του, να τραγουδήσω
τα νανουρίσματα της Γέννας Tου. Το καταδικό μου και καταδικό μας Νεογέννητο,
που στο πρώτο Του χαμόγελο ξαναγεννιέται ο κόσμος και κάνει μαζί Του τα πρώτα βήματα. Το Νεογέννητο που θα με πάρει από το χέρι τη νέα χρονιά και θα με μάθει
να περπατώ σωστά, θα με κρατήσει να μη φοβάμαι, θα με τυλίξει με
κασκόλ να μην κρυώσω, θα με φροντίσει αν αρρωστήσω, θα ξενυχτίσει στο πλάι μου τις
νύχτες που θα ‘χω πυρετό. Ο Λυτρωτής μου. Ο δικός μου Θεός. Ο αιώνιος Επισκέπτης που φέρνει πάντα δώρο την χαρά.
Δεν έχει μέτρο η χαρά. Ποτέ δεν είχε! Γιορτάζω ξανά τα σεπτά Γενέθλια του Λυτρωτή μου κι ευχαριστώ τον άγνωστο ποιητή
κι εκείνον που έφερε τα λόγια του στο φως, γιατί μου θύμισαν πως τα Γενέθλιά Του, είναι γενέθλια του δικού μου Λυτρωτή. «Καλώς ήρθες στη ζωή εσύ Ζωή μου…»**
Ευάγγελος
Θεοδώρου
* Προεόρτιες Καταβασίες, Κυριακή προ του Χριστού Γεννήσεως.
** Στίχος από το τραγούδι
μου «Καλώς ήρθες».