Σε έναν τέτοιο τόπο, άλλοτε, θα μιλούσαμε για το φως ή για τα μπλε που καθρεφτίζονται και χωράνε το είδωλό τους σε μια φωτογραφική μηχανή. Για την πάλη του ανθρώπου με τον αέρα και την πέτρα, την κατά μέτωπο συνάντηση πλάσματος και Πλάστη εκεί που δεν υπάρχει ανάμεσό τους. Σε ρομάντζα ερωτικά θα θυμόταν κανείς τις μυρωδιές και τα αρώματα από τα ξανθά λουλούδια, ο φυσιοδίφης τα πράσινα βότανα που στην όψη μοιάζουν σκληρά μονάχα για να αντέχουν τους καιρούς. Ο μακρινός ταξιδευτής θα σημείωνε το φτάσιμο στον ακρονοτιά της όμορφης Ευρώπης ή τα καράβια που καβάτζαραν το ακρωτήρι με προσοχή και σεβασμό στον τόπο. Αν κανείς ιστορικός, φιλόλογος ή αρχαιολόγος, θα μελετούσε τους μύθους, τ’ αρχαία κείμενα και τα ερείπια επάνω σε κοκκινόχωμα όπου μαντεία, ο Άδης και οι παλαιικές ψηφίδες σηκώνουν το βάρος του χρόνου κατά πώς αξίζει στην παράδοση την ελληνική.
