Οι Μεγάλες Ώρες του Σινά

"Τὸ πιὸ ἐπικίνδυνο φυλάκιο τῆς ἑλληνικῆς παρατάξεως εἶναι ἡ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Σινᾶ, ὄχι μόνο γιατὶ ὑψώθη πάντα φρούριο τῆς ἑλληνικῆς καὶ χριστιανικῆς ἰδέας, ἀλλὰ προπάντων γιατί μέσα στὴν ἔρημο ἐπὶ 14 αἰῶνες, ἀπὸ τὰ τείχη τοῦτα ὁ Σιναΐτης -᾿Ακρίτας μάχεται καὶ νικᾶ μὲ τὴν ἐπιμονή, μὲ τὴν ἀγάπη τὶς σκοτεινές φυσικὲς καὶ ἀνθρώπινες δυνάμεις, ποὺ θέλουν νὰ πνίξουν τὴν ψυχὴ – τὴν καιομένην καὶ οὐ κατακαιομένην – τοῦ μαχομένου ἀνθρώπου» (Νίκος Καζαντζάκης, Βιβλίο επισκεπτών Μονής Αγίας Αικατερίνης Θεοβαδίστου Όρους Σινά, Φεβρουάριος 1927).

Οι λιγοστοί σύγχρονοι Σιναΐτες Ακρίτες, κόντρα σε όλα τα θεριά της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είπαν το μεγάλο εκείνο όχι που κρατάει ακέραιη τὴν τιμὴ καὶ τὴν πεποίθησί τους κατά τον Καβάφη. Μαζί και την τιμή του Μοναστηριού, του Θεοβαδίστου όρους, της Εκκλησίας.

Η αλήθεια -ένα μονάχα της κομμάτι γιατί ολάκερη προσβάλει πολύ- ειπώθηκε φωναχτά. Οι εξουσίες και οι παροικούντες ήξεραν από χρόνια. Τώρα έμαθε και ο λαός.

Η καμπάνα για τις Μεγάλες Ώρες του Σινά έχει από μέρες σημάνει. Ας προστρέξουμε δίπλα τους -όπως μπορεί ο καθένας- να συσταυρωθούμε στον αγώνα για την Ανάσταση.

Ευάγγελος Θεοδώρου  

  

Το κλειδί

Σε έναν τέτοιο τόπο, άλλοτε, θα μιλούσαμε για το φως ή για τα μπλε που καθρεφτίζονται και χωράνε το είδωλό τους σε μια φωτογραφική μηχανή. Για την πάλη του ανθρώπου με τον αέρα και την πέτρα, την κατά μέτωπο συνάντηση πλάσματος και Πλάστη εκεί που δεν υπάρχει ανάμεσό τους. Σε ρομάντζα ερωτικά θα θυμόταν κανείς τις μυρωδιές και τα αρώματα από τα ξανθά λουλούδια, ο φυσιοδίφης τα πράσινα βότανα που στην όψη μοιάζουν σκληρά μονάχα για να αντέχουν τους καιρούς. Ο μακρινός ταξιδευτής θα σημείωνε το φτάσιμο στον ακρονοτιά της όμορφης Ευρώπης ή τα καράβια που καβάτζαραν το ακρωτήρι με προσοχή και σεβασμό στον τόπο. Αν κανείς ιστορικός, φιλόλογος ή αρχαιολόγος, θα μελετούσε τους μύθους, τ’ αρχαία κείμενα και τα ερείπια επάνω σε κοκκινόχωμα όπου μαντεία, ο Άδης και οι παλαιικές ψηφίδες σηκώνουν το βάρος του χρόνου κατά πώς αξίζει στην παράδοση την ελληνική.

Τώρα όμως, στον καιρό της εξορίας, ο μόνος τρόπος να μιλήσεις για τον τόπο αυτό είναι η σιωπή. Και για να περάσεις -να κάνεις Πάσχα δηλαδή- σε ένα τέτοιο τολμηρό μπάσιμο της γης στην καρδιά της θάλασσας, χρειάζεται να ανοίξει η αρχαία κλειδαριά. Δεν πρόκειται για κάποιον αυθαίρετο στοχασμό, ούτε για μια μεταφυσική της στιγμής. Το κλειδί είναι η προϋπόθεση και ζητούμενο το Πάσχα.

Ευάγγελος Θεοδώρου