Και μονομιάς, εκείνος ο έρωτας των τριών θαλασσών χάθηκε ανάμεσα σε ψιλόλιγνους μιναράδες και παλάτια γεμάτα χαρέμια πλουμιστά. Δεν είναι απωθημένο ετούτος ο έρωτας, είναι πόθος βουτηγμένος σε λαοθάλασσα ανατολίτισσα και μαγική.
Καταμεσής τέτοιας αγάπης μια Αγιασοφιά, στολίδι κρεμαστό σε στήθος μάνας Ρωμιάς. Απέναντι από την πόρτα της στάθηκε άγγελος με βλέμμα ελεγχτικό, να κοιτά κατάματα καθένα που τολμά και διαβαίνει το κατώφλι.
Ξημερώνει ανατολίτισσα και δύει πάντα Βασιλεύουσα η Πόλη, έρημη, με βασιλιά μαρμαρωμένο κι έρημο. "Στη δική μας τη χώρα όλα μιλούν για θυσίες, για βασιλιάδες τρανούς, για δικεφάλους που μείναν τις εκκλησιές να κοσμούν..."
Δε σου ζητώ να αλλάξεις αγκαλιά, αλλουνού είναι ετούτα τα κρίματα. Στις μέρες τις ξενιτειάς σου εγώ σε ερωτεύτηκα ξανά, σου τραγούδησα και σε χόρεψα, γεννήθηκα, βύζαξα και πέθανα στην αγκαλιά σου. Να με περιμένεις σου ζητώ, θα έρθω, να με περιμένεις...
Ευάγγελος Θεοδώρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου