Ξετυλίγοντας το κουβάρι απο την αρχή...

       Από παιδί θυμάμαι την ερωτική πάλη μου με τη γλώσσα. Την αγωνία μου να εκφράσω με λόγια ζωγραφιστά όσα διέγειραν την φαντασία μου, να μορφώσω λεκτικά όλα εκείνα που έκαναν τις χορδές της ύπαρξης μου να πάλλονται, όλα όσα εν αγάπη προσπαθούσα να τα κάνω να αληθεύσουν. Άλλοτε καλύτερα άλλοτε χειρότερα, μα προσπαθούσα. 

     Η αγάπη μου για τη μουσική ωθούσε τις λέξεις να μαζεύονται σε στίχους και μια τέτοια, η πρώτη ίσως απόπειρα μου, ήταν εκείνες τις ημέρες των γεγονότων στα Ίμια στα 1996. Έκαναν τρομερή εντύπωση στα παιδικά μου μάτια όλα εκείνα τα γεγονότα και θυμάμαι πως το ποιματάκι που σκάρωσα έβγαζε μιαν αγανάκτηση σαν να διεκδικούσα κάτι που δεν ζούσα μα ένιωθα πως μέσα μου υπάρχει ζωντανό.  Ήμουν δεκατριών χρονών. 

    Από τότε ξεκίνησε ένα ταξίδι στίχων, ποιημάτων ή κάτι σαν αυτό που οι μεγάλοι ονομάζουνε δοκίμιο ποιητικό. Τίποτε από όλα αυτά κι όλα μαζί, δε ξέρω. Μοναχά θυμάμαι την αγωνιώδη προσπάθεια μου να διαλέξω μέσα από τον απέραντο ανθόκηπο της γλώσσας μας, εκείνο ακριβώς που προσδιορίζει το πως και το γιατί τις στιγμής, των συναισθημάτων, των ορατών και αοράτων, των σωματικών και ασωμάτων. Αφορμή δεν νομίζω πως στάθηκε το σχολείο. Άλλωστε η σχέση μου μαζί του υπήρξε πάντοτε πολεμική. Μέσον και αφορμή στάθηκε η εκκλησιαστική γλώσσα. Εκείνη η γλώσσα που υμνεί το Θεό με τρόπο αρχαιοπρεπή και ελληνικό, ρωμαίικο κι ομηρικό συνάμα, τρόπο ικανό να αποκαλύψει στον άνθρωπο την Αλήθεια πέραν από τα όρια του φυσικού κόσμου. 

     Μεγάλο διάστημα σιωπής - με ελάχιστες εξαιρέσεις - υπήρξε ο καιρός των φοιτητικών μου χρόνων μέχρι και τα μέσα της στρατιωτικής μου θητείας, όταν και πάλι με στιχάκι "στρατιωτικό" φανέρωσα όσα κρυμμένα είχε μέσα η καρδιά μου. Από τότε δεν έπαψα και έτσι νομίζω θα γεράσω, γράφοντας στο χαρτί - στον υπολογιστή για την αλήθεια - για όλα αυτά επιμένοντας να αναζητώ το «γιατί». Άλλοτε σχολιάζοντας την εποχή και τα γεγονότα της, άλλοτε πέραν αυτής (που μου αρέσει καλύτερα ομολογώ) προσπαθώντας να διαστείλω το χρόνο και το χώρο πέραν από αυτό που ζούμε ως άνθρωποι σε φθορά φυσική και νομοτελειακή.

     Θα ξεκινήσω λοιπόν με πεζά και στίχους από τα παλιά ξετυλίγοντας το κουβάρι, φανερώνοντας τη γλώσσα μου, την ωρίμανση μου, την ανάγκη μου για ζωή κι Ελευθερία...

Ευάγγελος Θεοδώρου