Ξένιος λόγος

Ξεροβούνα

         Υπάρχει ένας βράχος στο Ταΰγετο, εκεί κάτω από τη Ξεροβούνα - αυτή που είναι πάνω απ τη Ταϋγέτη και το μοναστήρι της Παναγίας - όπου αν σταθείς αγνάντι, βλέπεις κάτω μια υπέροχη θέα στο Λακωνικό κάμπο.  Μάλιστα, λίγο πιο δίπλα από εκεί υπήρχε και ένα υπόγειο ποτάμι, που μόνο να το ακούσουμε μπορούσαμε από μια τρύπα στο βράχο.

         Εκεί συνηθίζαμε τα παλιά τα χρόνια, όταν τα παιδιά δεν ήταν καλομαθημένα και κολλημένα στις οθόνες, και οι γονείς δεν είχαν μετατραπεί ακόμα σε υπερπροστατευτικά και καταπιεστικά όντα, να πηγαίνουμε περίπατο - ορειβασία με τις κατασκηνώσεις της Ι.Μ. Μονεμβασίας και Σπάρτης.

      Ξυπνάγαμε νωρίς το πρωί, πλενόμασταν, ντυνόμασταν με το ορειβατικά μας, παίρναμε το παγούρι μας με το νερό και αφού μαζευόμασταν στη σημαία, οι μεγαλύτεροι έπαιρναν στον ώμο σακούλες με κονσέρβες ζαμπόν, ψωμί ή παξιμάδι, ντομάτα και τυρί. Μόλις ήμασταν έτοιμοι, ξεκινούσαμε για την «Κατάκτηση της Ξεροβούνας». Στην αρχή από μονοπάτι, εκεί που τώρα υπάρχει το γήπεδο ποδοσφαίρου και ύστερα από τη σάρα, πηγαίνοντας διαγώνια για να μην πέσουμε, μέχρι που φτάναμε απάνω στο σημείο εκείνο που είναι ο βράχος για να προλάβουμε την Ανατολή.

         Με έχει σημαδέψει η Ξεροβούνα. Θυμάμαι μια χρονιά, μεγαλύτερος πια, είχε έρθει η σειρά μου να κουβαλήσω και εγώ το πρωινό για την ορειβασία. Παίρναμε τότε και μαχαίρια για να μαζέψουμε ρίγανη και τσάι εάν ανεβαίναμε ψηλότερα. Ανεβαίνοντας τη σάρα λοιπόν, το θυμάμαι χαρακτηριστικά, είχα στη πίσω τσέπη του παντελονιού μου το μαχαίρι με τη λάμα προς τα έξω γιατί φοβόμουνα ότι θα μου σκίσει τη τσέπη. Στο δρόμο λοιπόν το μαχαίρι τρύπησε σε ένα σημείο το αριστερό μου χέρι. Έτρεξε λίγο αίμα. Δε μίλησα, έριξα λίγο νερό και προχώρησα. Στο σημείο εκείνο όμως έμεινε σημάδι να μου θυμίζει για πάντα εκείνη την ημέρα, εκείνα τα χρόνια.

     Φτάνοντας λοιπόν, στηνόμασταν όλοι ο ένας δίπλα στον άλλο και παρακολουθούσαμε με δέος τον ήλιο να ανατέλλει. …Αφού έβγαινε, καθόμασταν για πρωινό στις πέτρες και ύστερα είτε γυρίζαμε πίσω είτε συνεχίζαμε για ψηλότερα. Η κατάκτηση της Ξεροβούνας ήταν πάντως σταθερή αξία σε κάθε ορειβατική μας εξόρμηση. Και ούτε θυμάμαι πόσες φορές την είχαμε κατακτήσει. Τελικά νομίζω ότι αντί να κατακτήσουμε εμείς αυτήν, κατέκτησε εκείνη τις καρδιές μας.

         Εκεί, σε εκείνο το βράχο θα ΄θελα να ήμουνα σήμερα. Να έχω κάτσει στην άκρη, ένα με τα σύννεφα, να φυσάει και να αγναντεύω, να μη ξέρω κατά που να γυρίσω… Κατά το κάμπο ή κατά τον ουρανό;

         Ήταν τον καιρό εκείνο που δεν υπήρχαν ακόμα κάγκελα στις κατασκηνώσεις, δεν υπήρχε φόβος. Ήταν τον καιρό εκείνο που κοιμόμασταν σε στρατιωτική σκηνή, σε στρατιωτικό Τολ, ήταν τον καιρό εκείνο που δεν είχαμε γήπεδα, ήταν τον καιρό εκείνο που τρώγαμε όλοι μαζί στην ίδια τραπεζαρία στο μοναστήρι, ήταν τον καιρό εκείνο που οι συζητήσεις ήταν η μόνη μας διασκέδαση, ήταν τον καιρό εκείνο που όλο το βουνό ήταν «δικό μας».

       Εκείνα το χρόνια τα σκέφτομαι πολλές φορές. Όμορφα χρόνια, ξένιαστα, ανέμελα… Με καλή παρέα, με φίλους καρδιακούς, ξαμολημένοι στη φύση, στο βουνό. Χρόνια με πνευματική καθοδήγηση και αγάπη. Βιώματα δυνατά, χαραγμένα ανεξίτηλα στις καρδιές όλων μας.

         Παρ΄ ότι τα αναπολώ πολύ εκείνα τα χρόνια, δε μιλώ ποτέ γι αυτά… Ίσως γιατί φοβάμαι ότι οι αναμνήσεις μου θα χάσουν λίγη από την ομορφιά τους, ίσως γιατί ήμουν παιδί ακόμα τότε και το δέος και η εντύπωση που μου είχαν προκαλέσει έχουν αποθηκευτεί και αυτά στη καρδιά μου και με δυσκολία μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα εκείνα.  Μόνο καμιά φορά όταν σμίγουμε με εκείνους τους παλιούς φίλους τα ξαναμελετάμε και τα θυμόμαστε. Είναι από εκείνους τους φίλους που παρ΄ ότι μας χωρίζουν χιλιόμετρα, προβλήματα και υποχρεώσεις, όταν ανταμώνουμε είναι σα να ήμασταν μέχρι χθες παρέα. Με ειλικρινές ενδιαφέρον και αγάπη θα μιλήσουμε, θα πούμε τα νέα μας και πάντα θα θυμηθούμε εκείνα τα χρόνια στη κατασκήνωση, εκείνες τις αναβάσεις στη Ξεροβούνα, στο Μυργιάλι, στις Κορίτες…

        Πράγματα απλά, όμορφα, που δυστυχώς σήμερα ο φόβος και η απιστία, μας έκαναν και έχουμε στερήσει από τα παιδιά μας…

Λακωνικός