Στο δρόμο της Ελευθερίας

    Έρχονται ώρες, που τα λόγια αδυνατούν να κοινωνήσουν την εμπειρία ή τα συναισθήματα των ανθρώπων όταν πρόκειται να μιλήσει κανείς για πράγματα μεγάλα και σπουδαία. Και αν στα αυτιά των ξένων η Κατασκήνωση της Ιεράς Μητροπόλεως μας φαντάζει μικρή, για εμάς που την βιώνουμε εμπειρικά η Κατασκήνωση είναι μια μικρογραφία της Εκκλησίας έτσι ακριβώς όπως την περιέγραψε ο Χριστός. «Όπου εισίν δύο ή τρις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί εγώ ειμί εν μέσω αυτών».

         Δεκαεννέα χρόνια στην αετοφωλιά, κυριολεκτικά και μεταφορικά της Ταϋγέτης, για σαράντα ημέρες χωρισμένες σε τέσσερα δεκαήμερα διεξάγεται μια πραγματική μάχη κόντρα στο ρεύμα και τις προτάσεις της νέας εποχής για χάρη των παιδιών της Μητροπολιτικής μας περιφέρειας, της Λακωνίας ολόκληρης, ακόμα και έξω από αυτήν. Δεκαεννέα χρόνια, χιλιάδες νέοι και νέες φιλοξενήθηκαν στις εγκαταστάσεις των Κατασκηνώσεων, χιλιάδες νέοι και νέες φιλοξένησαν στις καρδιές τους τον αιώνιο Επισκέπτη «προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν τη προσευχή και τη δεήσει» την προσωπική τους Πεντηκοστή. Κι όταν ο Παράκλητος επισκέπτεται τις καρδιές τους, όταν η προοπτική της Ελευθερίας αποκαλύπτεται ως ενδεχόμενο πραγματικό εμπρός τους, τότε είναι που μοιάζουν τα μάτια των παιδιών σαν την θάλασσα που καθρεφτίζει το φως του ήλιου την αυγή έτσι όπως ολόφωτος ανατέλλει στον κόσμο.

         Ζήτησε κάποια στιγμή ο Σεβασμιώτατος από τους Κατασκηνωτές με δυο λέξεις να περιγράψουν την κατασκηνωτική εμπειρία τους για να εισπράξει μιαν απάντηση από τον Νίκο Σ. που έκανε τα μάτια του να βουρκώσουν και την καρδιά του να βεβαιωθεί πως οι κόποι και οι αγωνίες, οι προσευχές και τα δάκρυα του, πιάνουν τόπο ιερό γιατί ιερός είναι ο τόπος της καρδιάς των παιδιών. «Δεν γίνεται Σεβασμιώτατε μέσα σε ένα κείμενο λίγων λέξεων να περιγράψουμε δέκα ημέρες οι οποίες μας έδειξαν ότι το υπόλοιπο καλοκαίρι περνάει ανούσια…»

         Και πώς να μην είναι έτσι; Δέκα ημέρες γεμάτες από νωρίς το πρωί έως αργά το βράδυ με παιχνίδι. Ατελείωτο παιχνίδι στα γήπεδα (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ), στο δάσος νύχτα και ημέρα με αμιγώς κατασκηνωτικά παιχνίδια (παιχνίδι του δάσους, κρυμμένα αστεράκια, κρυμμένος ομαδάρχης), στον χώρο των κατασκηνώσεων (κρυμμένος θησαυρός, παιχνίδι των σταθμών), στην τραπεζαρία (παιχνίδι των γνώσεων, επιτραπέζια παιχνίδια ομαδικά και ατομικά), στην αυλή (ρακέτες, στεφάνια, σκυταλοδρομίες, μουσικές καρέκλες, καρπούζια, αλεύρια) και τόσα άλλα αυτοσχέδια παιχνίδια.

         Δέκα ημέρες αφτιασίδωτης και πηγαίας ψυχαγωγίας με τραγούδια και χορούς, αυτοσχέδια στιχάκια, κραυγές και συνθήματα, μικρές ορχήστρες και θεατρικές ομάδες, ανέκδοτα κι αστεία. Τα πρόσωπα των παιδιών λάμπουν κι είναι χαρακτηριστικές οι εκφράσεις απορίας ακόμα και των γονιών τους όταν μας επισκέπτονται, όταν διαπιστώνουν την ζωντάνια των παιδιών τους, την ατέρμονη διάθεση τους να ζήσουν κάθε στιγμή αυτής της εμπειρίας.

         Δέκα ημέρες καθημερινής συνάντησης με την αλήθεια της Ορθόδοξης Εκκλησίας μέσα από τη μελέτη της Αγίας Γραφής στην πηγή δίπλα από το παλιομονάστηρο της Ζωοδόχου Πηγής, τους βίους των Αγίων στην Ώρα Κατασκήνωσης. Μέσα από την συζήτηση με τον ιερέα και πνευματικό μας, τον Αρχηγό ή τον ομαδάρχη, την εξομολόγηση, τη Θεία Κοινωνία από τα χέρια του Σεβασμιωτάτου μας.

         Δέκα ημέρες προσευχής μικρής χρονικά, αλλά ικανής να επιτρέψει σε όλους μας το ταξίδι για την συνάντηση με Εκείνον. «Κάποιος είπε πως ταξίδι είναι μόνο η προσευχή, καρδιά μου να σαι ζωντανή» λέει ένα πολύ όμορφο τραγούδι. Αυτό το ταξίδι γινόταν κάθε πρωί στο παλιομονάστηρο της Παναγιάς κι είναι απορίας άξιο πως παιδιά που αρχικά δεν μπορούσαν να διαβάσουν καλά – καλά την αρχαία ελληνική των εκκλησιαστικών κειμένων σε λίγες ημέρες να ψάλλουν επιδέξια «Ο ναός σου Θεοτόκε ανεδείχθη παράδεισος…». Προσευχή κάθε πριν το φαγητό, στο απόδειπνο όταν όλοι μαζί μέσα στο σκοτάδι του ναού του Προφήτη Ηλία – πολιούχου της Κατασκήνωσης μας – ψάλλαμε «Την ωραιότητα της Παρθενίας σου» χωρίς βιβλία, χωρίς κάποιος να το δίδαξε, έτσι απλά. Κι όταν λίγο πριν το «δι’ ευχών» ο ιερέας μας προέτρεπε σε «ένα λεπτό ατομικής προσευχής» τα μάτια έκλειναν και το ταξίδι γινόταν ατομικό, η συνάντηση με τον Κάλλει Ωραίο προσωπική, η Ρωμαίικη Ελευθερία γινόταν ζωή…

        Σε καιρούς αλλόκοτους, σε μέρες παράξενες, σε εποχές αφιλίας και εγωκεντρισμού οι Κατασκηνώσεις της Ιεράς Μητροπόλεως μας, δι’ ευχών και κόπων του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. Ευσταθίου, πρότειναν και πάλι ένα ταξίδι συνάντησης των προσώπων, μια ζωή αγάπης που αναζητά να αληθεύσει μέσα από τη σχέση με τον Θεό και τον συνάνθρωπο, ένα ταξίδι ανάβασης στον δύσκολο μα ευλογημένο δρόμο της Ελευθερίας. Ακολουθήσαμε το δρόμο - όπως θα έλεγε και ο Διονύσιος Σολωμός - ίσα καταπάνω στην κόψη του σπαθιού, ανεβήκαμε τα σκαλιά αναζητώντας την Αλήθεια που οδηγεί στην Ελευθερία όπως ο Κύριος το είπε: «Γνώσεσθαι την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει ημάς». Σε έναν κόσμο που ο καθένας μπορεί κυριολεκτικά να κάνει ότι θέλει, η πραγματική Ελευθερία δυστυχώς παραμένει ακόμα ζητούμενο…

Ευάγγελος Θεοδώρου

δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Όσιος Νίκων, τ. Ιουλ-Αυγ-Σεπ 2013