Εμπρός στη Γέννα σου

Πέρασαν χρόνια

μικρό παιδί ήμουν κοντά στα δύο

μα θυμάμαι

εμπρός στη Γέννα σου

την ίδια εικόνα όπως και τώρα να κοιτάζω.

Πάμφτωχος, Απέριττος, Διακριτικός, Ταπεινός

στον ερχομό Σου να σ’ αγκαλιάζει αχυρένιο παχνί

Εσένα που αγκαλιάζεις τους ουρανούς

να σε γεννάει μάνα

Εσένα που «είπες και εγεννήθησαν».

Κάθε χρόνο, τριάντα κοντολογίς

Δεκέμβρη μήνα μέσα στο καταχείμωνο

την ίδια εικόνα αντικρίζω.

Εσύ, Θεός ολάκερος όχι αστεία,

μένεις ίδιος.

Κάθε που χειμωνιάζει έρχεσαι ξανά

Πάμφτωχος, Απέριττος, Διακριτικός, Ταπεινός

γεμάτος αγάπη ανυπόκριτη.

Και δεν είμαι μόνο εγώ,

δυο χιλιάδες χρόνια τώρα τόσοι ανθρώποι σε κοιτούν

δυο χιλιάδες χρόνια κάθε που χειμωνιάζει γεννιέσαι ξανά

σαβανωμένος μες στη φάτνη

σαν δείχνουν και τα εικονίσματα

να μπλεχτείς σε τούτη την περιπέτεια που βλέπει Γολγοθά.

Κι εμείς, α καλά εμείς…

φτιασιδωμένοι, αδιάκριτοι, εγωιστές

γεμάτοι αγάπη υποκριτική και υστερόβουλη

μπλεγμένοι στα δικά μας.

Κάθε που έρχεσαι

πιο χαμηλά μας βρίσκεις.

Γιορτάζουμε βέβαια Χριστούγεννα αλλά χωρίς Εσένα

μας μπερδεύεις με τον ερχομό Σου

έτσι Πάμφτωχος, Απέριττος, Διακριτικός, Ταπεινός που είσαι

γεμάτος αγάπη ανυπόκριτη…

Να ‘χα την τύχη εφέτος

να σε κοιτώ και να ξέρω πως πράγματι σου μοιάζω

λίγο, έστω τόσο λίγο

Θεό έκρυψες μέσα μου

το ξέρω

μα πάλι ξέρω δεν είναι τύχη

είμαι εγώ που δεν τολμώ να αλλάξω

που δεν τολμώ να με κοιτάξω στα μάτια.

Κάθε στη Γέννα σου με κοιτάζεις Εσύ

κάθε μέρα με κοιτάζεις…

Ευάγγελος Θεοδώρου

δημοσιεύτηκε στο antirisis.wordpress, 25.12.2012