Αναπνοές και νερό θα χρειαστεί

Διάλεξα το δρόμο της σιωπής τούτες τις μέρες.

Δεν έχω πάντα κάτι να πω ή δεν θέλω.

Μαχαιρώνω τη σιωπή μονάχα αν πρέπει

απ’ το ‘να κλαδί στο άλλο να πετάξω.

Το ‘πα και στην αρχή ετούτης της προσπάθειας

ζητώ μέσα από το λόγο

να εκφράσω την ανάγκη μου για ελευθερία

κι έτσι πολλές φορές

ο ίδιος ο  λόγος είναι άχρηστος αν θέλεις να ακούσεις.

Μαζί με τη σιωπή και το πάλεμα του εγωισμού.

Του δικού μου, των άλλων, του κόσμου όλου.

Στο μετέωρο σκοινί πάνω από το χάος της αβύσσου μας

το βάρος του εγωισμού

αν το ‘χεις ζυγιάσει στη ζωή

φαντάζει ασήκωτο

ανάμεσα στις σχέσεις των ανθρώπων

ανάμεσα στον άνθρωπο με τον έσω άνθρωπο

ανάμεσα στη παναρμόνια τάξη του Δημιουργού. 

Δε ξέρω πότε θα ανοίξω διάλογο ξανά

στην ανηφόρα για το Γολγοθά να λείπουν οι κουβέντες.

Αν ορειβάτη έμπειρο ρωτήσεις το μυστικό για το ανέβασμα

συμβουλή του θα ‘ναι να κρατάς αναπνοές, να μη μιλάς.

Με όσους διάλεξαν λοιπόν να ανέβουν τον ανήφορο

μοιράζομαι το μυστικό.

Αναπνοές και νερό θα χρειαστεί.

Ευάγγελος Θεοδώρου

 

Από Δευτέρα

       Αναβλητικότητα. Μόδα της εποχής ή γνώρισμα της ανθρώπινης φύσεως; Είναι άραγε αποχή από την ευθύνη μας, αδυναμία λήψης μιας απόφασης ή αδιάφορη προσέγγιση της ζωής που ο σύγχρονος κόσμος προτάσσει με πρόσχημα την χαλαρότητα και την αποφυγή του άγχους; Αποτελεί πάντως ιστορική πρωτοτυπία, η ανάδειξη της αναβλητικότητας  σε στάση και τάση κοινώς αποδεκτή και επικροτούμενη.

         Σχεδόν ενάμιση εκατομμύριο Έλληνες έχουν επιλέξει να ακούσουν το λαϊκό άσμα «Από Δευτέρα» δημοφιλούς αοιδού στο YouTube, άλλοι τόσοι το έχουν χορέψει και τραγουδήσει με πάθος, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί το αναπαράγουν συνεχώς ως επιτυχία που πρέπει να ακουστεί ξανά και ξανά…

      Μαζί με άλλα πολλά, η αναβλητικότητα έπαιξε και αυτή το ρόλο της στο παρασιτικό έκτρωμα που παρουσιάζει η νεοελληνική κοινωνία. Αναβολή: (ουσ.) κάθε σωρός, χωματοβούνι (Λεξικό της Αρχαίας Ελληνική Γλώσσας , Παν.Ε. Γιαννακόπουλος, εκδ. Πελεκάνος). Αναβολή σημαίνει συσσώρευση. Συσσώρευση αποφάσεων που δεν ελήφθησαν, προβλημάτων που δεν λύθηκαν, λαθών που δεν διορθώθηκαν, αλλαγών που δεν έγιναν. Αγνοούμε ή εθελοτυφλούμε καταστροφικά, προφασιζόμενοι αδυναμίες ή έλλειψη χρόνου. «Άστο βρε αδερφέ για αύριο», «χαλάρωσε, τώρα σε έπιασε να αγιάσεις;», «δε χρειάζεται να αγχώνεσαι, άνθρωπος είσαι. Άστο, από Δευτέρα…»

     Μέσα στη δίνη της αδιαφορίας, των ευθυνόφοβων αναβολών, της χαλαρής αντιμετώπισης της ζωής, την άρνηση ενασχολήσεως με τον εντός ημών άνθρωπο, η Ορθόδοξη Εκκλησία για ακόμα μια φορά, έρχεται να μας υπενθυμίσει τον αγώνα που  αφήσαμε στη μέση ή δεν αρχίσαμε. Προτάσσει διαχρονικά και με σαφήνεια την χαρά του αγωνίζεσθε, την ευτυχία της νίψης, την ανάγκη της εγρηγόρσεως. Στο διάβα του χρόνου και της καθημερινότητας, η Ορθόδοξη προοπτική - που μάχεται δια της πίστεως να ανέβει τα σκαλιά ένα - ένα, μας εισαγάγει στον υπέρ πάντων αγώνα. Αυτόν που οδηγεί στην Ανάσταση.

         Κι εδώ αναβολές δεν χωρούν, ενστάσεις δεν μπορεί να ενσκήπτουν, αδυναμίες δεν επιτρέπεται να προβάλλονται. Από την Καθαρά Δευτέρα και μέχρι τον Γολγοθά, ο καθημερινός αγώνας είναι αναγκαίος. Ανάγκη κάθε μέρα να πλησιάζουμε τον καθρέπτη όλο και πιο κοντά, ώστε να δούμε τον εαυτό μας καθαρά και ότι βρίσκουμε να το καθαρίζουμε προσεκτικά. Σαν άλλο antivirus, που κάθε τόσο βάζουμε να σκανάρει τον υπολογιστή από ιούς και να τον καθαρίσει. Χωρίς antivirus ο υπολογιστής μολύνεται και όσο δεν αντιμετωπίζονται οι προσβολές, το σύστημα αρρωσταίνει βαριά με κίνδυνο η κατάσταση να γίνει μη αναστρέψιμη…

    Η Ορθόδοξη ασκητικότητα, που για αιώνες πραγματώθηκε όπου υπάρχει αγωνιζόμενη ψυχή, είναι αυτή που θα μας οδηγήσει στην Ανάσταση. Η παρουσία του Κυρίου στη γη είναι πέραν από απόδειξη της χωρίς όρια αγάπης του και μια πρόταση αγώνα. Ενός αγώνα που βιώνεται σιωπηλά, με το βλέμμα στραμμένο στον καθρέπτη κάθε στιγμή, σε κάθε λέξη, σε κάθε ματιά, σε κάθε σκέψη, σε κάθε πράξη. Με στόχο την βασιλεία των ουρανών, που άλλωστε «εντός ημών εστί».

          Ένας από τους ωραιότερους ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας από άποψη ποιητική και συνθετική είναι αυτός που ακούμε να ψάλλουν πρώτον οι ψάλτες, στον όρθρο της Μεγάλης Δευτέρας την Κυριακή των Βαΐων το βράδυ. «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός και μακάριος ο δούλος ον ευρήσει γρηγορούντα…». Ας μην αφήσουμε άλλη Δευτέρα να πάει χαμένη…

Ευάγγελος Θεοδώρου

δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Όσιος Νίκων, Απρ-Μαι-Ιουν 2012

 αναδημοσιεύτηκε από τις ιστοσελίδες batopaidi, synodoiporia, bloglines, tromaktiko

Απέναντι

Στέκομαι απέναντι σαν τον Αδάμ

που κάθισε απέναντι απ' τον Παράδεισο

θεωρώντας για πρώτη φορά

αλλοίμονο

τη γύμνια του κορμιού του.

Σε τούτη την κατανόηση σαν κατέβηκε ο άνθρωπος

άλλαξε κι ο τρόπος που γνώριζε τον κόσμο.

Κορυφαία και απαισιότατη εκείνη η στιγμή

που γνώρισε ο άνθρωπος τον θάνατο

στο πρόσωπο του χώματος

υλικό απ’ όπου και εκείνος προσελήφθει.

Οδύρομαι θάνατε πονηρέ και κλέφτη

ζητώ πίσω 

όσα άφησα μέσα απ’ τα χέρια να μου πάρεις,

όσα ως άρχων επί γης απώλεσα.

Ζητώ πίσω την απλότητα της γύμνιας μου

πριν ο καθρέφτης σταθεί εμπρός μου

-γύμνια και καθρέφτης δικό μου δημιούργημα-

γεννώντας μέσα μου την απορία

και τον ανελέητο σαν ερινύα 

φόβο του θανάτου.

Μα σαν αντικρίζω κάθε που μπαίνει η άνοιξη

το μαρμαρένιο αλώνι εμπρός μου

πηδώ ζητώντας πόλεμο που θα ποτίσει με αίμα

το χώμα που μ’ ανέθρεψε

και σαν το αίμα ποτιστεί κατάβαθα στη γης

καρπό ελευθερίας ν’ αναστήσει… 

Ευάγγελος Θεοδώρου