Κι αν δεν συνομιλούσαν τα πνεύματα με τους ανθρώπους κάθε
είκοσι πέντε του Μάρτη, ποια άνωση θα κρατούσε το κεφάλι μας πάνω από το νερό;
Οι μήνες Της, εννιά εις τον κύβο δικές μου στιγμές∙ προσμονής του Επαναστάτη και Άναρχου – με δικαίωμα φυσικό – και Ασυμβίβαστου
καθολικά.
Μονάχα όποιος νυχτώθηκε μονάχος
του σε ερημιά μπορεί να υποδεχθεί την ανατολή όπως της πρέπει. Να νιώσει με τα
ακροδάχτυλα των αισθήσεων το ρίγος της Πάναγνης που περπάτησε τη γη με τον «ήλιο στην κοιλιά».
Η προσμονή Του είναι που με
τράβηξε να κολυμπήσω με ορμή μακριά απ’ τις συμπληγάδες. Κι έχει δρόμο ακόμα
μέχρι την Ιθάκη.