Συνάθροιση πανάρχαιων εορταστών, που μετουσιώνουν τη γιορτή ενός αποκεφαλισμένου Αγίου σε χαρά κόντρα κι απέναντι στον θάνατο.
Χέρια, που ενώνουν κορμιά το ένα δίπλα στ’ άλλο και
φέρνουν ένα γύρω τη ζωή, που όλο κύκλους κάνει κι όλο ίσια προχωρά.
Δάχτυλα, που ακουμπούν τις χορδές του ικαριώτικου βιολιού
και στέλνουν πρώτη μια Re
ψηλή
πάνω απ’ την θάλασσα στο συναπάντημα του ήλιου.
Ρυθμός, που μέσα σ’ έκσταση ελευθερώνει το κορμί απ’
τη βαρύτητά του.
Δάκρυα, που τρέχουν ποτάμι στην πλάτη αφού δεν
βρήκαν διέξοδο να βγουν από τα μάτια.
Ορθάνοιχτα βλέφαρα που περιμένουν την επιβεβαίωση πως ο ήλιος χθες δεν έδυσε, μα βασίλευε ολονυχτίς μέχρι να ξανανατείλει.
Μυσταγωγία. Αυτό προσέφερε στην ανθρωπότητα η Ελλάδα. Μήτε
φιλοσοφία, μήτε γράμματα, μήτε μαθηματικά. Μόνο μυσταγωγία στεφανωμένη μ’
αιωνιότητα∙ δασκάλα που δίδαξε στον άνθρωπο τον τρόπο να πετάξει.
