Γεννητούρια

    

             Μου έλεγε κάποτε ο δάσκαλος μου, ο Πρωτοψάλτης του Μητροπολιτικού Ναού Σπάρτης κ. Τζανάκος Παναγιώτης: “Αν σηκωθείς και δεις πίσω απ την μάντρα τότε ο δρόμος δεν έχει γυρισμό”. Και πράγματι, ένα τέτοιο σήκωμα γέννησε τον Ο.Φ.Ε.Λ.Π., έναν δρόμο μακρινό και ασφαλή που οδηγεί ίσα πίσω στην παράδοση. Ζητούμενο ακριβό και δυσεύρετο, μα ζητούμενο. Όχι χωρίς λόγο.

     Ο Ο.Φ.Ε.Λ.Π., προσπάθεια διαδικτυακής ανάγνωσης της ακραιφνούς εκκλησιαστικής μουσικής παραδόσεως μέσα από το έργο του Λαμπαδαρίου Πέτρου, ανέβηκε γρήγορα τα σκαλιά και τώρα κοσμεί τον παγκόσμιο ιστοχώρο αφηγούμενος μιαν άλλη ιστορία μέσα στον ορυμαγδό της ελεύθερης διάδοσης κάθε λογής πληροφοριών. Καμάρι για τη Σπάρτη ο εμπνευστής και πρώτος διαχειριστής του Ο.Φ.Ε.Λ.Π. να είναι Λάκωνας, πρωτοψάλτης του Μητροπολιτικού Ναού, εμπνεόμενος από τον διδάσκαλο Πέτρο που στέκει απέξω ορθός στην προτομή του.

         Ο παγκόσμιος πλέον Ο.Φ.Ε.Λ.Π. γέννησε σε τοπικό επίπεδο τον Μουσικό Σύνδεσμο Λακωνίας “Πέτρος ο Πελοποννήσιος”. Ένας ιστορικός σύλλογος της Σπάρτης (αμιγώς συνδικαλιστικός - ιεροψαλτικός μέχρι πρότινος) πέρασε στα χέρια της νέας γενιάς μουσικών απλώνοντας το μουσικό του ενδιαφέρον σε όλο το φάσμα της ελληνικής – βυζαντινής μουσικής μας παράδοσης (εκκλησιαστικής και εξωτερικής).

         Το νέο αλλά και νεαρό στην ηλικία Διοικητικό Συμβούλιο επιδιώκουμε να παρουσιάσουμε τον συντοπίτη μας διδάσκαλο Πέτρο στην τοπική κοινωνία αναδεικνύοντας το τεράστιο σε όγκο και σημασία έργο του μπας και βάλουμε ένα λιθαράκι επάνω στη μάντρα της ρωμαίικης παράδοσης μας.

             Ευχαριστούμε θερμά τον και χοράρχη του Συνδέσμου κ. Τζανάκο Παναγιώτη για τη στήριξη του και τις πρωτοβουλίες που ανέλαβε ώστε να αναλάβουμε οι νεώτεροι ένα έργο βαρύ και δύσκολο. Σαν έχω γράψει και αλλού, “…δίχως έρωτα γέννα δε γεννιέται…”. Και ευτυχώς, μέσα στην κοσμοχαλασιά ένας έρωτας - αυτός για την τέχνη του Δαμασκηνού και του διδασκάλου Πέτρου - μπόρεσε να γεννηθεί και ύστερα με τη σειρά του καρπούς να γεννήσει…

  

 

Μουσικός Σύνδεσμος Λα­κω­νί­ας

ΠΕΤΡΟΣ ὁ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΟΣ

Ἔτος Ἱδρύσεως: 1970

             ἀρ. πρωτ. 1                  Σπάρτῃ, τῇ  25/6/2014                                 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

         Το νεοεκλεγέν Διοικητικό Συμβούλιο του Μουσικού Συνδέσμου Λακωνίας «Πέτρος ο Πελοποννήσιος», η νέα γενιά μουσικών και φίλων της πατρώας ελληνικής μουσικής, με μεγάλη χαρά σας προσκαλεί στην ετήσια εορτή του Συνδέσμου που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στις 29 Ιουνίου. Κατά την ημέρα εκείνη ιεροψάλτες, φιλόμουσοι/ες, φίλες/οι της παράδοσης και της τέχνης του τόπου μας θα έχουν τη δυνατότητα να εγγραφούν στον Σύνδεσμο που κύριο στόχο έχει την ανάδειξη και διάδοση της πατρώας βυζαντινής – εκκλησιαστικής και κοσμικής - μουσικής.

Πρόγραμμα εορτής

         Την Κυριακή 29 Ιουνίου 2014 και ώρα 20:30 θα τελεστεί Αρχιερατική επιμνημόσυνη δέηση στη προτομή του Πέτρου Πελοποννησίου στο Πάρκο Ευαγγελιστρίας, στη Σπάρτη. Στη συνέχεια όλοι οι παρευρισκόμενοι θα μεταβούν στα γραφεία του Συνδέσμου, στην οδό Λυσάνδρου 3 στη Σπάρτη, όπου θα προσφερθεί κέρασμα και οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούν να εγγραφούν στο Σύνδεσμο.

       Εξάλλου, το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του Μουσικού Συνδέσμου Λακωνίας «Πέτρος ο Πελοποννήσιος» συναντήθηκε με τους δύο Μητροπολίτες του Νομού Λακωνίας. Συγκεκριμένα αντιπροσωπεία του Δ.Σ. του Συλλόγου επισκέφθηκαν κατά σειρά, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης κ.κ. Ευστάθιο στο Επισκοπείο Σπάρτης και τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μάνης στο Επισκοπείο Γυθείου. Οι δυο συναντήσεις πραγματοποιήθηκαν σε πολύ καλό κλίμα και συζητήθηκαν θέματα που αφορούν τον ιεροψαλτικό χώρο. Από τη μεριά τους και οι δυο Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες εξέφρασαν τη στήριξη τους στο έργο του Δ.Σ. για την προώθηση και προάσπιση της Βυζαντινής και Παραδοσιακής Μουσικής. 

         Τέλος ο νέος πρόεδρος του Συλλόγου παρουσίασε στους Μητροπολίτες τα νέα μέλη του Δ.Σ., τα οποία είναι τα εξής:

1) Ευάγγελος Θεοδώρου, Λαμπαδάριος Μητροπολιτικού Ι.Ν. Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Σπάρτης, Πρόεδρος

2) Ιωάννης Βούκλιζας, Πρωτοψάλτης Ι.Ν. Αγ.Τριάδος Σελασίας, Αντιπρόεδρος

3) Κυριάκος Δερδελάκος, Πρωτοψάλτης Μητροπολιτικού Ι.Ν. Αγ. Γεωργίου Γυθείου, Γενικός Γραμματέας

4) Δημήτριος Αλατσάς, Πρωτοψάλτης Ι.Ν. Αγ. Τριάδος Σκάλας, Ταμίας

5) Αδαμαντία Μωυσάκου , Πρωτοψάλτρια Ι.Ν. Αγ. Τριάδος Τραπεζοντής, Μέλος

6) Παναγιώτης Κοτσώνης, Δικηγόρος, Μέλος

7) Σταύρος Τούμπλης, Ελεύθερος επαγγελματίας, Μέλος

Διεύθυνση: Λυσσάνδρου 3 Σπάρτη 

τηλ: 6948 938070

e-mail: plakedaimonios@hotmail.com
Facebook/page: Μουσικός Σύνδεσμος Λακωνίας "Πέτρος ο Πελοποννήσιος"

 

 

Ξένιος λόγος

Ξεροβούνα

         Υπάρχει ένας βράχος στο Ταΰγετο, εκεί κάτω από τη Ξεροβούνα - αυτή που είναι πάνω απ τη Ταϋγέτη και το μοναστήρι της Παναγίας - όπου αν σταθείς αγνάντι, βλέπεις κάτω μια υπέροχη θέα στο Λακωνικό κάμπο.  Μάλιστα, λίγο πιο δίπλα από εκεί υπήρχε και ένα υπόγειο ποτάμι, που μόνο να το ακούσουμε μπορούσαμε από μια τρύπα στο βράχο.

         Εκεί συνηθίζαμε τα παλιά τα χρόνια, όταν τα παιδιά δεν ήταν καλομαθημένα και κολλημένα στις οθόνες, και οι γονείς δεν είχαν μετατραπεί ακόμα σε υπερπροστατευτικά και καταπιεστικά όντα, να πηγαίνουμε περίπατο - ορειβασία με τις κατασκηνώσεις της Ι.Μ. Μονεμβασίας και Σπάρτης.

      Ξυπνάγαμε νωρίς το πρωί, πλενόμασταν, ντυνόμασταν με το ορειβατικά μας, παίρναμε το παγούρι μας με το νερό και αφού μαζευόμασταν στη σημαία, οι μεγαλύτεροι έπαιρναν στον ώμο σακούλες με κονσέρβες ζαμπόν, ψωμί ή παξιμάδι, ντομάτα και τυρί. Μόλις ήμασταν έτοιμοι, ξεκινούσαμε για την «Κατάκτηση της Ξεροβούνας». Στην αρχή από μονοπάτι, εκεί που τώρα υπάρχει το γήπεδο ποδοσφαίρου και ύστερα από τη σάρα, πηγαίνοντας διαγώνια για να μην πέσουμε, μέχρι που φτάναμε απάνω στο σημείο εκείνο που είναι ο βράχος για να προλάβουμε την Ανατολή.

         Με έχει σημαδέψει η Ξεροβούνα. Θυμάμαι μια χρονιά, μεγαλύτερος πια, είχε έρθει η σειρά μου να κουβαλήσω και εγώ το πρωινό για την ορειβασία. Παίρναμε τότε και μαχαίρια για να μαζέψουμε ρίγανη και τσάι εάν ανεβαίναμε ψηλότερα. Ανεβαίνοντας τη σάρα λοιπόν, το θυμάμαι χαρακτηριστικά, είχα στη πίσω τσέπη του παντελονιού μου το μαχαίρι με τη λάμα προς τα έξω γιατί φοβόμουνα ότι θα μου σκίσει τη τσέπη. Στο δρόμο λοιπόν το μαχαίρι τρύπησε σε ένα σημείο το αριστερό μου χέρι. Έτρεξε λίγο αίμα. Δε μίλησα, έριξα λίγο νερό και προχώρησα. Στο σημείο εκείνο όμως έμεινε σημάδι να μου θυμίζει για πάντα εκείνη την ημέρα, εκείνα τα χρόνια.

     Φτάνοντας λοιπόν, στηνόμασταν όλοι ο ένας δίπλα στον άλλο και παρακολουθούσαμε με δέος τον ήλιο να ανατέλλει. …Αφού έβγαινε, καθόμασταν για πρωινό στις πέτρες και ύστερα είτε γυρίζαμε πίσω είτε συνεχίζαμε για ψηλότερα. Η κατάκτηση της Ξεροβούνας ήταν πάντως σταθερή αξία σε κάθε ορειβατική μας εξόρμηση. Και ούτε θυμάμαι πόσες φορές την είχαμε κατακτήσει. Τελικά νομίζω ότι αντί να κατακτήσουμε εμείς αυτήν, κατέκτησε εκείνη τις καρδιές μας.

         Εκεί, σε εκείνο το βράχο θα ΄θελα να ήμουνα σήμερα. Να έχω κάτσει στην άκρη, ένα με τα σύννεφα, να φυσάει και να αγναντεύω, να μη ξέρω κατά που να γυρίσω… Κατά το κάμπο ή κατά τον ουρανό;

         Ήταν τον καιρό εκείνο που δεν υπήρχαν ακόμα κάγκελα στις κατασκηνώσεις, δεν υπήρχε φόβος. Ήταν τον καιρό εκείνο που κοιμόμασταν σε στρατιωτική σκηνή, σε στρατιωτικό Τολ, ήταν τον καιρό εκείνο που δεν είχαμε γήπεδα, ήταν τον καιρό εκείνο που τρώγαμε όλοι μαζί στην ίδια τραπεζαρία στο μοναστήρι, ήταν τον καιρό εκείνο που οι συζητήσεις ήταν η μόνη μας διασκέδαση, ήταν τον καιρό εκείνο που όλο το βουνό ήταν «δικό μας».

       Εκείνα το χρόνια τα σκέφτομαι πολλές φορές. Όμορφα χρόνια, ξένιαστα, ανέμελα… Με καλή παρέα, με φίλους καρδιακούς, ξαμολημένοι στη φύση, στο βουνό. Χρόνια με πνευματική καθοδήγηση και αγάπη. Βιώματα δυνατά, χαραγμένα ανεξίτηλα στις καρδιές όλων μας.

         Παρ΄ ότι τα αναπολώ πολύ εκείνα τα χρόνια, δε μιλώ ποτέ γι αυτά… Ίσως γιατί φοβάμαι ότι οι αναμνήσεις μου θα χάσουν λίγη από την ομορφιά τους, ίσως γιατί ήμουν παιδί ακόμα τότε και το δέος και η εντύπωση που μου είχαν προκαλέσει έχουν αποθηκευτεί και αυτά στη καρδιά μου και με δυσκολία μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα εκείνα.  Μόνο καμιά φορά όταν σμίγουμε με εκείνους τους παλιούς φίλους τα ξαναμελετάμε και τα θυμόμαστε. Είναι από εκείνους τους φίλους που παρ΄ ότι μας χωρίζουν χιλιόμετρα, προβλήματα και υποχρεώσεις, όταν ανταμώνουμε είναι σα να ήμασταν μέχρι χθες παρέα. Με ειλικρινές ενδιαφέρον και αγάπη θα μιλήσουμε, θα πούμε τα νέα μας και πάντα θα θυμηθούμε εκείνα τα χρόνια στη κατασκήνωση, εκείνες τις αναβάσεις στη Ξεροβούνα, στο Μυργιάλι, στις Κορίτες…

        Πράγματα απλά, όμορφα, που δυστυχώς σήμερα ο φόβος και η απιστία, μας έκαναν και έχουμε στερήσει από τα παιδιά μας…

Λακωνικός