Στα παιδιά της Παλαιστίνης

Είμαι σίγουρος πια.

Ζω σε έναν κόσμο παράλληλο

περιμένοντας την ευκαιρία μου

το δικαίωμα μου προδότες, ακούτε;

το δικαίωμα να επιστρέψω

στην πιο γλυκιά πατρίδα, την καρδιά

στην εποχή που με γέννησε

στον καιρό που κανονικά ανήκω.

Δεν έχω σχέση με εσάς προδότες, ακούτε;

δεν είχα ποτέ.

Σταυρωτές του Θεού

του αψεγάδιαστου κάλλους του χαμόγελου των παιδιών.

Πόσα δάκρυα να αντέξει και πόνο Θεέ μου ο κόσμος,

πόσα ζευγάρια μάτια παιδικά ακόμα να κλείσουν μονομιάς;

Στην τελειότητα των παιδικών χαμόγελων

ορκίζομαι

να θυσιάσω τη ζωή μου

για χάρη τους

για χάρη του Παραδείσου

για χάρη της πόρτας που ανοίγουν στην Αθανασία.

  

Ο Κύριος το είπε καθαρά. Αν ζητάς τη βασιλεία των ουρανών κοίτα να μοιάσεις στα παιδιά, να γίνεις παιδί.

Κι αν ζητάτε να σβήσετε τα παιδικά χαμόγελα,

για να μην έχουμε πυξίδα στο ταξίδι της επιστροφής στην πατρική οικία,

όρκο δίνω, πανάθεμα σας

να κοιτώ κατάματα τα παιδικά μάτια

που μέσα στη φρίκη σας προδότες

κρύβουν Παράδεισο ολοφώτεινο…

Ευάγγελος Θεοδώρου

Σαν Δελτίο Τύπου

Β΄ Κατασκηνωτική Περίοδος Αγοριών 2014

“Ρωμαίικη Παράδοση”

         

     Γράφει στο εισηγητικό του κείμενο ο επιστημονικός συνεργάτης των Κατασκηνώσεων μας και υποψήφιος διδάκτωρ Λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων κ. Νικόλαος Ζαχαράκης: “Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα λοιπόν πήραμε την απόφαση να το τολμήσουμε και να μιλήσουμε στα νέα παιδιά για την Ρωμαίικη παράδοση αφιερώνοντας την φετινή κατασκηνωτική περίοδο σε αυτή την θεματική. Σε μια προσπάθεια να φέρουμε τα παιδιά σε επαφή με έναν κόσμο που αγνοούν, με ένα πολιτισμικό κεφάλαιο ευθύνης. Μεγάλη η ευθύνη όπως μεγάλο και το κεφάλαιο της παράδοσης. Ευελπιστούμε ωστόσο τα νέα παιδιά να λάβουν έστω το ερέθισμα, να στραφούν προς το παρελθόν και τις ρίζες τους  αναζητώντας πρότυπα και αξίες, άγκυρες ελπίδας και πίστης, ορόσημα που θα τους επιτρέψουν να χαράξουν στην ζωή τους δρόμους ευθείς και φωτεινούς μακριά από τις σειρήνες της ισοπέδωσης και του μηδενισμού. Να ρίξουν ρίζες σαν την ελιά, να καρποφορήσουν σαν το αμπέλι και να διαβούν το πέλαγος της ζωής μέσα στο στέρεο καράβι που έχει για πυξίδα και οδηγό, Χριστό και Ελλάδα...”

         Στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που ζούμε, στο μαζικοποιημένο μοντέλο ζωής που εν πολλοίς καταναλώνουμε σήμερα, η Κατασκήνωση της Ταϋγέτης προτείνει εμφατικά ένα πολιτιστικό παράδειγμα διαφορετικό. Και όπου πολιτισμός, ασφαλώς εννοούμε τον τρόπο που ζει μια κοινωνία, το μονοπάτι που διάλεξε να βαδίσει αναζητώντας την αλήθεια της ζωής. Η συνέχεια της δικής μας παράδοσης, από τα χρόνια του Ομήρου ακόμα, έγινε αντικείμενο συζήτησης και τρόπος ζωής τις εννέα κατασκηνωτικές ημέρες που ζήσαμε η παρέα των εκατό κατασκηνωτών και στελεχών λίγο κάτω από την αλπική ζώνη του Ταϋγέτου.

         Η αφήγηση της εφετινής κατασκηνωτικής μας εμπειρίας δύσκολα μπορεί να βρει τρόπους και μέσα έκφρασης ενόσω η σκόνη δεν έχει ακόμα κατακάτσει και η καρδιά  (μακριά πολύ από το σώμα που επέστρεψε στα ίδια) τριγυρίζει ακόμα μέσα στους θαλάμους, στα γήπεδα, στην τραπεζαρία, στο δάσος. Κι όπως έγραψε την αμέσως επόμενη ημέρα ένας κατασκηνωτής σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, “άντε τώρα να ξεσυνηθίσεις…”.

         Διακινδυνεύοντας ανισοβαρής προεκτάσεις του καλοκαιρινού κατασκηνωτικού γεγονότος της Ιεράς Μητροπόλεως μας, θα μπορούσα με σχετική ευκολία να καταγράψω το μερίδιο - στη δική μου τουλάχιστον κατανόηση – που διεκδικεί το γεγονός αυτό στο ιστορικό γίγνεσθαι ενός λαού σαν του δικού μας: Στη μικρο-ιστορία της Λακωνικής κοινωνίας μας αλλά και στη μακρο-ιστορία της καρδιάς και της ψυχής του κάθε ενός από εμάς. Είκοσι χρόνια συνεχούς λειτουργίας της μικρής μας ουρανούπολης, γενιές και γενιές Λακώνων έζησαν και ζουν κοινές εμπειρίες ικανές να κάνουν την καρδιά να χτυπά διαφορετικά, τα αυτιά να ζητούν άλλα ακούσματα να ακούσουν και τα μάτια να δακρύζουν εμπρός στη θέα της αλήθειας, της αγάπης, της θυσίας, της φιλίας, της χαράς…

     Σε ένα μέλλον που διαγράφεται γενικότερα δυσοίωνο, τα παιδιά των κατασκηνώσεων της Ιεράς Μητροπόλεως μας με τρόπο εκκωφαντικό διαλαλούν πως υπάρχει ελπίδα. Σε αυτά τα παιδικά χαμόγελα υποκλινόμαστε όλοι, στη δική τους δίψα για ζωή, στο δικό τους δικαίωμα να ζήσουν ρωμαίικα κατά πως το δίδαξε ο παππούς και η γιαγιά, ο πατέρας και η μάνα, ο τόπος και ο χρόνος.

                                                                                                                               Ο Αρχηγός

Θεοδώρου Ευάγγελος

Υ.Γ. Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά την κ. Καργάκου και το Κέντρο Πρόληψης νομού Λακωνίας για την εξαιρετική συνεργασία και την πολύτιμη συμβολή τους στο κατασκηνωτικό έργο. Επίσης τους κ. Βούκλιζα Ιωάννη Αντιπρόεδρο και Κοτσώνη Παναγιώτη Μέλος, εκπροσώπους του Μουσικού Συνδέσμου Λακωνίας “Πέτρος ο Πελοποννήσιος” για το διαδραστικό σεμινάριο που πραγματοποίησαν κοντά μας!

Ξένιος λόγος

    Το παρακάτω εισαγωγικό κείμενο αποτελεί πρόταση προς το Αρχηγείο των Κατασκηνώσεων της Μητροπόλεως Μονεμβασίας και Σπάρτης σχετικά με τη θεματική που και επελέγη για την εφετινή Β΄ Κατασκηνωτική περίοδο αγοριών. Ευχαριστώ το Νίκο θερμά.

Περί παράδοσης ο λόγος

         Η παράδοση ενός λαού συγκεφαλαιώνεται αναμφίβολα στο σύνολο εκείνο των κληροδοτημένων στάσεων και αντιλήψεων, των εθιμικών πρακτικών και των αισθητικών αντιλήψεων, που δοκιμάστηκαν στο πέρασμα του χρόνου, άντεξαν και έφθασαν ως τις μέρες μας ως εκφραστές της ζωντάνιας και της δυναμικής ενός πολιτισμού ιδιαίτερου. Ενός πολιτισμού ο οποίος παρά τις οποίες επιδράσεις δέχτηκε στο διάβα των αιώνων,  κατάφερε να αφομοιώσει με τρόπο ισόρροπο και αρμονικό στοιχεία αλλότρια προσαρμόζοντας τα στις ανάγκες του καιρού και του τόπου. Ενός πολιτισμού που λειτούργησε ως κιβωτός αξιών τις οποίες μεταβίβασε στις νεότερες γενιές με τρόπο φυσικό , μέσα από την μαθητεία των πράξεων και όχι των λόγων.

         Το στίγμα αυτού του αξιακού κόσμου αντανακλά και καθρεφτίζεται στα έργα των χεριών και τα μνημεία του λόγου τα οποία φθάνουν ως τις μέρες μας διατηρώντας αυτήν την ζωντάνια ακριβώς επειδή πήγασαν από την ψυχή του λαού μας. Η μουσική, ο χορός, το τραγούδι, ο προφορικός λόγος στις ποικίλες παραλλαγές του (παραμύθι , παροιμία ,αίνιγμα), αλλά και τα αντικείμενα της λαϊκής τέχνης (λιθανάγλυφα, ξυλόγλυπτα, έργα της χριστιανικής εικονογραφίας) εγκιβωτίζουν αυτό ακριβώς το αξιακό υπόστρωμα, μεταφέροντας το στο σήμερα. Σε ποιό σήμερα όμως; Σε ένα περιβάλλον όπου η παγκοσμιοποίηση προβάλλει ως κύριο πρόταγμα των ισχυρών του πλανήτη, με αναγκαία συνθήκη και προϋπόθεση την ισοπέδωση και εξάλειψη των τοπικών παραδόσεων και της ιδιοσυστασίας κάθε λαού. Η ρωμέικη παράδοση για πρώτη φορά φαίνεται να αντιμετωπίζει ορατό κίνδυνο αλλοτρίωσης.

         Οι νέοι άνθρωποι που φέρουν το προνόμιο και την ευθύνη της διαχείρισης αυτού του κεφαλαίου, εγκλωβισμένοι και αποπροσανατολισμένοι, εθισμένοι από την έκθεση στην παράλληλη πραγματικότητα του διαδικτύου εμφανίζουν μειωμένα αντανακλαστικά. Δυστυχώς η παιδεία η οποία όφειλε να έχει τον πρώτο λόγο στην δημιουργία ηθικών και ποιοτικών αντίβαρων εξαντλεί τον σκοπό της στην παραγωγή άβουλων τεχνοκρατικών προσώπων και όχι προσωπικοτήτων. Απομακρύνοντας τους από την ζωντανή πηγή της παράδοσης με ότι αυτό συνεπάγεται....

         Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα λοιπόν πήραμε την απόφαση να το τολμήσουμε και να μιλήσουμε στα νέα παιδιά για την Ρωμέικη παράδοση αφιερώνοντας την φετινή κατασκηνωτική περίοδο σε αυτή την θεματική. Σε μια προσπάθεια να φέρουμε τα παιδιά σε επαφή με έναν κόσμο που αγνοούν, με ένα πολιτισμικό κεφάλαιο ευθύνης. Μεγάλη η ευθύνη όπως μεγάλο και το κεφάλαιο της παράδοσης. Ευελπιστούμε ωστόσο τα νέα παιδιά να λάβουν έστω το ερέθισμα, να στραφούν προς το παρελθόν και τις ρίζες τους  αναζητώντας πρότυπα και αξίες, άγκυρες ελπίδας και πίστης, ορόσημα που θα τους επιτρέψουν να χαράξουν στην ζωή τους δρόμους ευθείς και φωτεινούς μακριά από τις σειρήνες της ισοπέδωσης και του μηδενισμού. Να ρίξουν ρίζες σαν την ελιά, να καρποφορήσουν σαν το αμπέλι και να διαβούν το πέλαγος της ζωής μέσα στο στέρεο καράβι που έχει για πυξίδα και οδηγό, Χριστό και Ελλάδα...

Ζαχαράκης Νικόλαος,

επιστημονικός συνεργάτης των Κατασκηνώσεων

                                                                   υποψήφιος διδάκτωρ Πανεπιστημίου  Ιωαννίνων