Κι έτσι ξαφνικά, όλα
όσα έμοιαζαν με βεβαιωμένες κατοχυρώσεις, χάθηκαν πίσω από τοίχους και πόρτες κλειστές.
Ιδεολογίες, απόψεις, κοινωνική καταξίωση, χρήματα, διασυνδέσεις, πτυχία, όλα στον
κάλαθο των αχρήστων. Στις πολεμίστρες, έμειναν μονάχα τα εφόδια που φρόντισε ο
καθένας να συγκεντρώσει μέχρι τώρα στη ζωή του. Αγάπη, υπομονή, επιμονή, καρδιά
σε εγρήγορση, έλεγχος των λογισμών. Κάθε είδους εργασία προσωπική, κάθε
απόπειρα συνάντησης με τον Δημιουργό, κάθε λεπτό αυτοθέλητης απομόνωσης με
στόχο την συγκέντρωση εφοδίων για τη μάχη. Την κάθε μάχη.
Δικαίωμα, στο δεν ξέραμε τι μας περιμένει,
δεν έχουμε. Η ιστορία που επαναλαμβάνεται με μαθηματική ακρίβεια, ο ελληνικός
τρόπος ήδη από την εποχή του Ομήρου και πιο πριν, η ορθόδοξη παράδοση, όλα
διδάσκουν με συνέπεια ευλαβική πως η ειρήνη εξασφαλίζεται στην προετοιμασία για
πόλεμο.
Δεν ξέρω τη διάρκεια της μάχης, μα φαίνεται πως θα
χρειαστεί να πάρουμε βαθιά ανάσα μέχρι να βγούμε στην επιφάνεια. Στο μέτρο που
ο καθένας μας μπορεί, να σκεφτούμε και να προσευχηθούμε για όλους όσους μένουν
σε ένα μικρό ανήλιαγο δυάρι στα Πατήσια και την Κυψέλη, όλους όσους ζουν
μονάχοι τους, όλους όσους είναι ανήμποροι και άρρωστοι, όλους όσους καλούνται
να ανέβουν έναν ανήφορο πολύ πιο δύσκολο από όσους ζουν στο χωριό, απ’ όσους
είναι υγιείς, απ’ όσους μοιράζονται τις δύσκολες ώρες με πρόσωπα αγαπημένα.
Μέσα σε όλα τα άλλα, η ζωή θα μας θυμίσει
πως ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος να ζει στα τσιμέντα. Ο άνθρωπος φτιάχτηκε
για να συνυπάρχει με τη φύση, να είναι εργάτης στον αμπελώνα του Θεού. Κι όπου
δεν υπάρχει συνύπαρξη με την υπόλοιπη κτίση, υπάρχει μοναξιά. Στην επαρχία, στις μικρές πόλεις και τα χωριά,
ο πόλεμος ήταν, είναι και θα είναι πάντα πιο εύκολος. Ας το κρατήσουμε ως
διδαχή για το μέλλον.
Τώρα που ο αόρατος ιός απειλεί την
σωματική μας υγεία, ένας άλλος αόρατος εχθρός θα απειλήσει εξίσου επικίνδυνα και
τη ψυχική/πνευματική μας υγεία. Καμπάνα δεν θα χτυπά να δίνει κουράγιο στους έγκλειστους,
παπάς δεν θα λειτουργεί, ούτε το έγγραφο δικαίωμα για να πάμε να ανάψουμε ένα
κερί δεν έχουμε πια. Ο ελληνισμός ακροβατούσε πάντοτε – μπορεί όχι με
αταλάντευτη ισορροπία – μεταξύ της επιστήμης και της υπέρβασής της. Τώρα αφήσαμε
μόνη την επιστήμη και το λάθος μπορεί να αποδειχθεί ολέθριο.
Θα κλείσω τα μάτια και θα περιδιαβώ βήμα -
βήμα κάθε μονοπάτι της ζωής μου. Της πατρογονικής, της αγίας γης του Σινά, του
τόπου που με φιλοξενεί τώρα, κάθε γωνιάς του κόσμου που πρόλαβα να επισκεφθώ
μέχρι σήμερα. Θα ταξιδέψω με την προσευχή και θα ξεναγήσω τα παιδιά μου όπου ο
Θεός και ο άνθρωπος άφησαν το φυσικό και πνευματικό αποτύπωμα της πορείας τους στον
κόσμο. Θα αγκαλιάσω τους γονείς μου και τα αδέρφια μου, τους φίλους και τους αγαπημένους
μου ξανά. Βάζοντας - όπως έκανα πάντα – τον Θεό να παρίσταται σε κάθε τέτοια επίσκεψη
και συνάντηση. Γιατί «εκεί που είναι ο Θεός,
δεν υπάρχει θάνατος» (1).
Υ.Γ. Ο αυτοθέλητος εν
πολλοίς εγκλεισμός μας, δεν πρόκειται να σημάνει ΠΟΤΕ την παράδοση της θεόσδοτης
ελευθερίας μας. Γι’ αυτό ας έχουμε – καλού κακού – το νου μας. Οι κλέφτες
γυρνάνε τη νύχτα, όταν όλοι είναι κλεισμένοι σπίτια τους. Μπορεί να μην κλέβουν
τώρα, αλλά να ετοιμάζονται για τις κλοπές τους μέλλοντος. Θα μας βρουν και πάλι
στις πολεμίστρες, έτοιμους για μάχη.
Καλή δύναμη και καλή
ανάβαση!
Ευάγγελος Θεοδώρου
1. "Πέτρος ο Πελοποννήσιος, μυθιστορηματική βιογραφία", κεφ. Πανώλη, σ. 609
