Απέναντι

Στέκομαι απέναντι σαν τον Αδάμ

που κάθισε απέναντι απ' τον Παράδεισο

θεωρώντας για πρώτη φορά

αλλοίμονο

τη γύμνια του κορμιού του.

Σε τούτη την κατανόηση σαν κατέβηκε ο άνθρωπος

άλλαξε κι ο τρόπος που γνώριζε τον κόσμο.

Κορυφαία και απαισιότατη εκείνη η στιγμή

που γνώρισε ο άνθρωπος τον θάνατο

στο πρόσωπο του χώματος

υλικό απ’ όπου και εκείνος προσελήφθει.

Οδύρομαι θάνατε πονηρέ και κλέφτη

ζητώ πίσω 

όσα άφησα μέσα απ’ τα χέρια να μου πάρεις,

όσα ως άρχων επί γης απώλεσα.

Ζητώ πίσω την απλότητα της γύμνιας μου

πριν ο καθρέφτης σταθεί εμπρός μου

-γύμνια και καθρέφτης δικό μου δημιούργημα-

γεννώντας μέσα μου την απορία

και τον ανελέητο σαν ερινύα 

φόβο του θανάτου.

Μα σαν αντικρίζω κάθε που μπαίνει η άνοιξη

το μαρμαρένιο αλώνι εμπρός μου

πηδώ ζητώντας πόλεμο που θα ποτίσει με αίμα

το χώμα που μ’ ανέθρεψε

και σαν το αίμα ποτιστεί κατάβαθα στη γης

καρπό ελευθερίας ν’ αναστήσει… 

Ευάγγελος Θεοδώρου