Χους ει και εις χουν απελεύσει

Δεν είναι η σειρά του αλλά τα γεγονότα και η επικαιρότητα με ωθούν να φωνάξω, και δεν είναι φωνή. Είναι κραυγή μοιρολογιού, είναι θρήνος γοερός, είναι κλάμα μικρού παιδιού που χάνει τη μάνα του. Είναι οργή για το θανατικό που βάλθηκε να ξεκληρίσει μιαν ολόκληρη γενιά, έναν τόπο ή μάλλον κάτι πολύ παραπάνω από τόπο. Οργή για το θανατικό που ξεκληρίζει έναν ολάκερο Πολιτισμό…

Χους ει και εις χουν απελεύσει

     Ποτέ δεν με ενδιέφεραν οι κομματικοί σχηματισμοί όπως τουλάχιστον παρουσιάζονται στον πολιτικό βίο τα τελευταία τριάντα χρόνια. Κι αυτό, γιατί από μικρός υποψιαζόμουν πως κάτι άλλο πρέπει να είναι αυτό που ορίζει την ελληνικότητα μου και δίνει λόγο διαφορετικότητας στην καταγωγή μου, πέραν και άσχετα από ιδεολογίες που εμφανίστηκαν στο διάβα της ιστορίας μόλις πριν εκατό – εκατόν πενήντα χρόνια. Στα 1983 που είδα το φώς του ήλιου, η ιστορία βάραινε ήδη τις παιδικές μου πλάτες με μια παράδοση κι έναν πολιτισμό ιλιγγιώδη, αδύνατον να χωρέσει μέσα σε σχήματα και κανόνες του αιώνος τούτου.

         Στα χρόνια των λυκειακών σπουδών μου επαναστάτησα αντιλαμβανόμενος πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι, μα κάτι δεν πήγαινε καλά. Έγραφα, παιδί ακόμα στα 1998:

«…Δεν είναι πείσμα ούτε εγωισμός

να θέλω να ξεφύγω απ’ τη μιζέρια

και πάλι εκεί ψηλά σαν αετός

να ταξιδεύω στου στερεώματος τ’ αστέρια…»

         Κατά την εγγραφή μου στο τμήμα Βιβλιοθηκονομίας και Συστημάτων Πληροφόρησης στο Α.Τ.Ε.Ι. Αθηνών κατάλαβα ποιό ήταν και παραμένει μέχρι σήμερα το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα, ο καρκίνος της πατρίδας. Τα κόμματα και οι νεολαίες που ελέγχουν. Αριστερά, δεξιά, κεντρώα, όλα μηδενός εξαιρουμένου. Καρκίνος μεταστατικός, ανεξέλεγκτος, εκφυλιστικός. Στον κεντρικό διάδρομο του μεγαλύτερου τεχνολογικού ιδρύματος της χώρας η υποκουλτούρα, η υποκρισία, η εξαπάτηση και η υφαρπαγή ψυχών και σωμάτων ήταν ανεξέλεγκτη. Άνοιξα συζήτηση, προσπάθησα να καταλάβω. Εις μάτην.

         Τρεις μήνες μετά μπήκα στο αμφιθέατρο για τη γενική συνέλευση. Όλες οι κομματικές νεολαίες εξάντλησαν κάθε βλακώδη μέθοδο για να με πείσουν να συμπαραταχθώ και να ψηφίσω τη μία ή την άλλη κομματική επιλογή. Αρνήθηκα ευγενικά και στάθηκα στα πίσω έδρανα να παρακολουθήσω. Τρόμαξαν τα αυτιά και τα μάτια μου. Λόγος κενός, διάλογος ανύπαρκτος, γλώσσα παιδαριώδης, μίσος από όλους προς όλους, υποκρισία, συμφέροντα. Ακριβώς όταν ξεκίνησε η ψηφοφορία έφυγα, δεν άντεξα. Θυμάμαι μόνο πως συλλογίστηκα τους γονείς μου που μάτωναν τα χέρια και τα γόνατα τους να σπουδάσω, να μορφωθώ για να προσφέρω στην κοινωνία καθώς μου λέγανε.

         «… Από τη στιγμή που θα σε πληγώσει η Ελλάδα εσωτερικά - η Ελλάδα όπως συχνά το λέω, όχι σαν τόπος αλλά σαν τρόπος βίου - από εκείνη τη στιγμή πια δεν μπορείς να την αγνοήσεις. Και θα κατέβεις ακόμα κι ως τις πιο έσχατες λεπτομέρειες οι οποίες όμως επηρεάζουν ακριβώς τη συνείδηση του λαού μας, όλων μας, σε αυτό που είναι η Ελλάδα. Στην ευγένεια της καταγωγής του να είσαι Έλληνας, στην αρχοντιά που είχε πάντα το να είσαι Έλληνας…» Απομαγνητοφωνημένα λόγια του Χρήστου Γιανναρά.

         Στα 2012 το κομματικό καρκίνωμα τούτου του τόπου κατέβηκε στην βαθύτερη άβυσσο της καταστροφής και εκεί θα εναποθέσει το κουφάρι του. Ξεχαρβάλωσαν τα πάντα, καπηλεύτηκαν τα πάντα, απονοηματοδότησαν το νόημα του ελληνικώς ζην και αντ’ αυτού προσέφεραν το απόλυτο τίποτα, προσέβαλαν χυδαία με τις ιδεολογίες τους τις λέξεις πατρίδα, πίστη, δημοκρατία, αλήθεια, κοινωνία. Υποβίβασαν την αξία της ανθρώπινης ζωής, απομείωσαν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της, υποχρέωσαν έναν ολόκληρο λαό να τετραποδίσει πολιτιστικά αφού τα πάντα ελέγχονται ή σχετίζονται με τα κόμματα.

         Έπαιξαν με την ιερή ελληνική γλώσσα, χρησιμοποίησαν την τέχνη – μουσική, ζωγραφική, θέατρο – για κάθε είδους φαύλο και ίδιο συμφέρον, εκμαύλισαν τις συνειδήσεις των πολιτών προσφέροντας λεφτά, πτυχία, εργασιακή εξασφάλιση, ηδονικές απολαύσεις, αναγνωρισιμότητα. Καταδυνάστευσαν και περιθωριοποίησαν κάθε πιθανότητα ελεύθερης έκφρασης, κάθε τι που δεν ήλεγχαν ή δεν χρησιμοποιούσε τις πρακτικές τους και τη γλώσσα τους. Λες και όλοι έπρεπε να είμαστε δεξιοί ή αριστεροί σώνει και καλά. Έπαιξαν με τον κόπο και το μόχθο των Ελλήνων στα χρηματιστήρια, χρέωσαν και τις επόμενες γενιές που θα ζήσουν και δέσμευσαν την ίδια τη γη, εξαπάτησαν με τις υποσχέσεις τους, χρησιμοποίησαν τον πόνο του κόσμου, εργάστηκαν κάθε είδους απάτη και ανομία εις βάρος της ίδιας της πατρίδας. Νομικά δεν ξέρω, μοναχά γνωρίζω πως η προδοσία έναντι της πατρίδας έχει πολλούς λόγους να ορίζεται εσχάτη…

         Απ’ όλους; Απ’ όλους στο βαθμό που δεν διαχώρισαν κάθετα τη θέση τους, που είδαν ή άκουσαν να διαπράττονται εγκλήματα και δεν τα κατήγγειλαν, που χόρεψαν ή διαδήλωσαν με τα χρήματα που δεν παρήγαγαν, που συμμετείχαν στη λεηλασία κάθε ορθολογικής κοινωνικής λειτουργίας μόνο και μόνο για να ταΐζουν την τσέπη, τον εγωκεντρισμό και τη ματαιοδοξία τους. Απ’ όλους στο βαθμό που στέρησαν το δικαίωμα στα παιδιά να μπορούν να σκέφτονται και στους ηλικιωμένους να μπορούν να ζήσουν, που δίχασαν και διχάζουν τους Έλληνες πουλώντας πλαστές και εφήμερες ιδεολογίες. «Χους ει και εις χουν απελεύσει», επιτέλους…

Ευάγγελος Θεοδώρου

Αδημοσίευτο άρθρο, 8 Νοεμβρίου 2012