Πάντα εν σοφία εποίησας...

Σχέση ερωτική είχα πάντοτε με τα δημιουργήματα. Δεν μου κινούσαν το ενδιαφέρον τα κτιστά, αλλά το κάλλος των κτιστών πλασμένο έντεχνα από τα χέρια του δημιουργού. Το καρεκλάκι του παππού που ακόμα έχω, το τσίγκινο κιούπι του νερού, το δερματόδετο βιβλίο, το χειροποίητο ντουλάπι στο χωριό. Οτιδήποτε είχε πλαστεί κι είχε μέσα του ζωή, την ίδια την αναπνοή του δημιουργού του… Ποιο πολύ ερωτευμένος ήμουν, και παραμένω, με το κάλλος του ορατού κόσμου μορφωμένο από τα χέρια του υπέρ πάντων τεχνίτη Δημιουργού…

Το φεγγαρόφως

Το φεγγαρόφως αμείλικτο

σαν αραχνοΰφαντο πέπλο

σ’ ένα γαλανό και πράσινο φως μαζί

σκεπάζει τη γη.

Τα φύλλα των δέντρων πιο βαριά απ’ το φως

μα πιο ανάλαφρα απ’ το χρώμα

ταξιδεύουν στην αίσθηση του άκτιστου

του αέναου, του άυλου, του πελώριου,

του μοναδικού.

Συντροφιά ακούραστη σ’ αυτόν που κοιμάται

ή στον άλλο που ξαγρυπνά

σ’ αυτόν που δουλεύει ή σ’ αυτόν που περπατά

δείχνει το δρόμο

ανοίγει το νου για σκέψεις ατέλειωτες

μαγικές, ονειρώδεις,

γεμάτες ελπίδα, φαντασία

γεμάτες μέλλον.

Σσσς… απόλυτη ησυχία

σαν σεβασμός στην ανωτερότητα

σαν παραχώρηση δικαιώματος

που κυρίαρχα ζει, υπάρχει και φαίνεται.

Και συνεχίζει, όλο συνεχίζει…

Ευάγγελος Θεοδώρου

Ιανουάριος 2000, δεκαεφτά χρονών