Η πρώτη απόπειρα

Μάιος του δυό χιλιάδες δέκα. Η πρώτη απόπειρα να αποτυπώσω σε λόγο πεζό όσα πριν μάζευα σε στίχους. Εγχείρημα δύσκολο, άστοχο στην έκφραση του, ανώριμο, τσαλαβούτημα σε πέλαγο ανοιχτό, αλλά έπρεπε να γίνει. Πως αλλιώς να μάθει ένα παιδί να περπατά;

Αόρατος πόλεμος

         Τις τελευταίες ημέρες παρατηρούμε όλοι ένα βομβαρδισμό εξελίξεων που παρόμοιο του ίσως δεν έχουμε ξαναζήσει. Ο οργασμός πληροφοριών και ενημέρωσης που εξελίσσεται από όλα τα Μ.Μ.Ε. αποδεικνύεται ανεπαρκής για να αποτυπώσει το πλήρες φάσμα των γεγονότων, σε πλάτος και βάθος. Παραπληροφόρηση, δημαγωγία και αντικειμενικότητα συμπλέκονται σε ένα κουβάρι πολύ πιο μπλεγμένο και από αυτόν τον Γόρδιο Δεσμό που κλήθηκε να λύσει ο Μέγας Αλέξανδρος. Και, έτσι μπροστά στα μάτια μας εξελίσσονται καθημερινά προσωπικά και συλλογικά δράματα που προκαλούν την φαντασία και του πιο ευφάνταστου σκηνοθέτη…

         Άνθρωποι σοκαρισμένοι, ανέκφραστοι, αμίλητοι, με κεφάλια κατεβασμένα, με κομμένα τα φτερά, με σκοτωμένα τα όνειρα, ανίκανοι να αντιδράσουν σε ότι πρωτόγνωρο συμβαίνει γύρω μας που είναι αποτέλεσμα «χρόνιας δουλειάς και προετοιμασίας». Η απάντηση σε όλα αυτά πιθανόν να εντοπίζεται στα λόγια στελέχους του Δ.Ν.Τ. όταν τον ρώτησαν για την Ελλάδα και το πρόσφατο παράδειγμα της Αργεντινής. «Τότε ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία για εμάς, δεν ξέραμε. Τώρα ξέρουμε.» Τρομακτικό…

         Τριάντα και πλέον χρόνια προετοιμάζουν λοιπόν το έδαφος για το «μεγάλο πείραμα». Τριάντα χρόνια προσπαθούν, και εν πολλοίς έχουν πετύχει, να αποσυνθέσουν έναν ολόκληρο λαό, μια κοινωνία που αντιστεκόταν γερά. Και ο πόλεμος που ξεκίνησε ήταν στοχευμένος, προσωπικός, ένας εναντίον ενός. Από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, το διαδίκτυο, τα κινητά τηλέφωνα, τη διαφήμιση, τη μουσική, τα μεταλλαγμένα προϊόντα, από παντού. Ακόμα και στην παγκόσμια και γεμάτη πνευματικότητα ελληνική γλώσσα επιτέθηκαν, αρχικά με την μανιώδη επιβολή των αγγλικών και αργότερα με τα άθλια greeklish για να αποκόψουν κάθε δεσμό, κάθε συνεκτικό στοιχείο τούτης της ράτσας.

         Μεθοδικά και αργά κέντρωσαν το υποσυνείδητο και τα συναισθήματα μιας ολόκληρης γενιάς, μας εμπότισαν με μιαν επαρχιώτικη εκδοχή του american dream τροποποιώντας αργά αλλά αποτελεσματικά τον τρόπο σκέψης μας, τις ιδέες μας, τα όνειρά μας, μεταλλάσσοντας το ίδιο το DNA μας που στο διάβα των αιώνων ποτίστηκε με πίστη, πατρίδα, οικογένεια, νόμους άγραφους μα απαράβατους. Και έτσι αποκωδικοποίησαν το νου μας ώστε να τον ελέγχουν απόλυτα, να κατευθύνουν τις επιλογές μας, να μαζικοποιούν τις αντιδράσεις μας. Ότι δεν κατάφεραν οι Τούρκοι τετρακόσια ολόκληρα χρόνια, το κατάφερε το σύστημα σε τριάντα. Κι αυτό γιατί ο πόλεμος διεξάγεται αόρατα. Πειστήκαμε πως εδώ πια δεν υπάρχουν εχθροί, πως όλα πάνε καλά, πως η ζωή μπορεί και πρέπει να είναι χαλαρή, ασύδοτη, ανέραστη στην ουσία της, ανέκφραστη στις σχέσεις της, αδιάφορη για το εκείθεν και το επέκεινα…

         Ακόμα και τώρα που τα γεγονότα φωνάζουν παρατηρούμε συνανθρώπους μας, ειδικότερα τους νέους, να μην έχουν καταλάβει απολύτως τίποτα. Να πίνουν ανέμελα το freddo τους νομίζοντας πως το ζήτημα είναι οικονομικό, πως έτσι ή αλλιώς θα τελειώσει και πως «στην τελική δυό φράγκα για έναν καφέ πάντα θα παίζουν…» Πώς να πιστέψει κανείς πως δεν έχουν πετύχει το σκοπό τους;

         Ασφαλώς το ζήτημα δεν είναι οικονομικό, δεν είναι κομματικό, δεν είναι μόνο ελληνικό, ούτε καν ευρωπαϊκό. Είναι παγκόσμιο απλά εδώ στον πιο ελεύθερο λαό της ανθρωπότητας γίνεται «το πείραμα». Αν επαληθευθεί, τότε έχουν τον τρόπο να εφαρμόσουν τα αποτελέσματα  σε ολόκληρο τον πλανήτη. Αν δεν επαληθευθεί θα επανέλθουν δριμύτεροι, πιο αποφασισμένοι, πιο αποτελεσματικοί και πάλι – εννοείτε -  αόρατα…

         Μπορούμε να αντιδράσουμε; Έστω και τώρα; Κατηγορηματικά ναι. Αν και η μάχη δείχνει χαμένη από καιρό ίσως να μένει κάποια ελπίδα. Πιθανόν η επιλογή να είναι μονάχα μία. Η προοπτική να γίνουμε ελεύθεροι. Όχι την ελευθερία που προτείνει το σύστημα. Αυτό ονομάζεται ελευθεριάζουσα δουλεία και μάλιστα βαριάς μορφής. Ελευθερία από την άλλη, την Ρωμαίικη και Ορθόδοξη. Ελευθερία του νου και της καρδιάς. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί με το να πάρουμε το μαχαίρι και να κόψουμε κάθε δεσμό με το σύστημα τους. Τηλεόραση και internet κυρίως. Εννοώ ειδήσεις, φτηνά τηλεοπτικά προγράμματα, εφαρμογές του διαδικτύου που προσφέρουμε «στο πιάτο» όλο μας τον εαυτό. Κι έτσι σιγά - σιγά θα σταματήσει ο έλεγχος μας, , θα να αναπνεύσουμε καθαρά, θα επαναπροσδιορίσουμε τη ζωή και τις προτεραιότητες της, θα επιχειρήσουμε συνάντηση και πάλι με ταλαιπωρημένο μας εαυτό. Στόχος; να γυρίσουμε εκεί που ήμασταν, εκεί που ανήκουμε, εκεί που πραγματικά μπορούμε να βιώσουμε την ελευθερία.

         Σε καταστάσεις εμπόλεμες όταν μας βομβαρδίζουν, καταφεύγουμε στα καταφύγια για να γλιτώσουμε από την έκθεση μας στις βόμβες. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και τώρα, μονάχα που ο βομβαρδισμός είναι αόρατος. Η ελευθερία του νου και της καρδίας μας είναι το τελευταίο μας καταφύγιο…

Ευάγγελος Θεοδώρου

Δημοσιευμένο άρθρο στο apela.gr, 15 Μαΐου 2010