Είναι λυπηρό να παρατηρεί κανείς στις
δύσκολες μέρες που ζούμε τους νέους ανθρώπους γύρω μας να συγκλονίζονται
κυριολεκτικά από τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης. Σαν να έπεσε κεραυνός,
σαν να φουρτούνιασε η θάλασσα ξαφνικά, λες και δεν ξέραμε πως ανοιγμένοι χωρίς
σκαρί γερό μεσοπέλαγα στην πρώτη φουρτούνα θα χοροπηδούσαμε σαν καρυδότσουφλο
στα κύματα…
Αφήσαμε εκτεθειμένους τους εαυτούς μας
- τα μοναδικά από το Θεό χαρισμένα πρόσωπα μας - χωρίς θεμέλια γερά, χωρίς
εφόδια ικανά να μας εξασφαλίσουν το ταξίδι. Αφεθήκαμε στην ευκολία της
απόλαυσης των αγαθών που ασύδοτα μας προσφέρονταν γύρω μας, χωρίς ποτέ να
σκεφτούμε αν και πόσα μας ανήκουν. Δελεαστήκαμε από τα φανταχτερά και πρόσκαιρα
και αφήσαμε τα μεγάλα και σπουδαία. Αφήσαμε όσα μας έμαθαν οι γονείς μας, όσα
οδήγησαν γενιές και γενιές Ελλήνων σε μονοπάτια ασφαλή, αναζητώντας μια
περιπέτεια που κανείς μας δεν μπορούσε να διαχειριστεί.
Το χειρότερο δεν είναι η προσκόλληση
μας στα υλικά αγαθά και τις διασκεδάσεις. Είναι η αποκαθήλωση των σημείων
υπεροχής που χαρακτήριζαν τη φυλή μας αιώνες τώρα. Όπως χαρακτηριστικά λέει
συχνά πυκνά ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, τη θέση των ρετιρέ πήραν τα
υπόγεια. Προδώσαμε τους φίλους μας, το ζευγάρι μας, τους συζύγους, τα παιδιά
μας, την κοινωνίας μας, την ίδια μας την πατρίδα.
Δείτε, πόσοι από εμάς τους νέους
άντρες ζητάμε όσα ζήτησαν οι γονείς μας στις ίδιες ηλικίες. Τότε ο νέος ήταν
σπουδαίος και αναγνωρισμένος από την κοινωνία αν ήταν σοβαρός, αν δούλευε, αν
είχε δημιουργήσει οικογένεια, αν ζούσε ζωή πνευματική και ισορροπημένη, αν
αγαπούσε το Θεό και προσέφερε στην κοινωνία, αν δεν έδινε δικαιώματα, αν ήταν
άντρας κυριολεκτικά. Σήμερα, μια γενιά μετά από αυτή των γονιών μας, «μάγκας
και σπουδαίος και σωστός» είναι ο μισοτεμπέλης, αυτός που έχει χρήματα (από πού
άραγε), που έχει «μουράτο» αυτοκίνητο, διασκεδάζει στα μπαράκια μέχρι πρωίας,
έχει «επιτυχίες» στο άλλο φύλο, η εξωτερική του εμφάνιση δεν είναι και
τόσο ανδροπρεπής, που περνά τη ζωή του
αδιάφορα και χαλαρά. Ο τύπος, του όσα φάμε κι όσα πιούμε σήμερα…
Και αντίστοιχα οι κοπέλες
παραμυθιάστηκαν από το πρότυπο που πουλάει η νέα εποχή, το πρότυπο της Μαντόνα (της τραγουδίστριας ασφαλώς). Να
ντυθούμε με στυλ, να περιποιηθούμε πρόσωπο μαλλιά σώμα και νύχια μέχρι αηδίας,
να ψωνίσουμε ότι βρούμε μπροστά μας, να αλλάζουμε ακατάσχετα ερωτικούς
συντρόφους, να μην παντρευτούμε ποτά και να φτάσουμε πενήντα χρονών όμορφες,
ελεύθερες, με 2-3 υιοθετημένα παιδιά…
Αποτελέσματα πειραματικά αποδεδειγμένα;
Ψυχολογικά προβλήματα, άγχος, ανασφάλεια, φοβίες και ένα μέλλον αβέβαιο. Νομίζω
τελικά πως ο Θεός αγαπάει υπέρμετρα αυτόν τόπο και τους ανθρώπους του. Αφού δε
βάζουμε μυαλό μόνοι μας, ήρθε η οικονομική κρίση να μας επαναφέρει – σε επίπεδο
κοσμοθεωρίας - εκεί που θα έπρεπε να ήμασταν.
Ασφαλώς τίποτα δεν θα αλλάξει
αν δεν αλλάξουμε εμείς τον «εντός ημών»
άνθρωπο. Όση αγανάκτηση κι αν εκδηλώσουμε για τους άλλους, τους από πάνω ή τους
γύρω μας, τίποτα δεν πρόκειται να βελτιωθεί αν εμείς οι ίδιοι δεν αποφασίσουμε
να αλλάξουμε τον ταλαιπωρημένο και σε λάθος δρόμο βαδίζοντα εαυτό μας. Άλλωστε
πολύ επιτυχημένα λέει το τραγούδι: «Όπου
θελήσεις κι όπου ζητήσει στο τέλος θα πάς…»
Ευάγγελος Θεοδώρου
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Όσιος Νίκων, Οκτ-Νοε-Δεκ, 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου